عالم ربانی آیت الله حاج شیخ رحمت الله صاحب زمانی بروجردی(ره) سال 1292 ه.ش. در روستای گوشه چهارچنار از محلات قدیمی بروجرد به دنیا آمد. 
پدر بزرگوارشان مرحوم آقا عیسی، کشاورز و ساکن در روستای «گوشه» و مشهور به زهد و تقوا بودند، پس از آنکه یازده فرزندش فوت می شود، صاحب دوازدهمین فرزند به نام رحمت الله شده که بعدها معلوم شد که عطای رحمت الله الواسعه حضرت امام حسین (ع) صلوات الله علیه بوده است. 
مادر مکرمه ایشان در همان ایام در عالم رویا می بیند که پرچمی سبز به او می دهند و به او می گویند : « بچه ای می آید و می ماند» .
در حالی که شغل ایشان کشاورزی بود، پس از انقلابی درونی حدوداً در سن 27 سالگی علاقمند به فراگیری علوم آل محمد (ص) شده ولی به جهت کندی ذهن، مورد مذمت و طعنه اهل علم قرار می گیرند.

خود ایشان نقل می فرمودند : «اوائل طلبگی مطلب را یاد نمی گرفتم در حالی که سیوطی می خواندم، مشرف به عتبات عالیات شدم و اتفاقاً شب جمعه مصادف با اربعین شده بود. همان شب توسل پیدا کردم و مورد لطف حضرت واقع شدم و از آن پس طوری شد که از استاد هم اشکال می گرفتم»

مشوق اصلی ایشان جهت فراگیری علوم دینی جناب استاد آیتی بوده اند و بعد از آن در محضر اساتیدی همچون مرحوم حاج شیخ علی جواهری (نوه صاحب جواهر) و دیگران قرار می گیرد. پس از آن که به قم مهاجرت نمودند، در محضر مرحوم آیت الله سلطانی طباطبایی بروجردی (رحمه الله) قرار می گیرند. سپس به درس خارج مرجع عظیم الشأن مرحوم آیت الله العظمی بروجردی و مرحوم آیت الله محقق داماد و مرحوم آیت الله اراکی رضوان الله تعالی علیهم شرفیاب می شوند. درس فلسفه و تفسیر را از محضر عالم بزرگوار علامه طباطبایی (رحمه الله) بهره مند و علم نجوم را از محضر مرحوم تبریزی آموختند. استفاده های شایانی هم از محضر آیت الله سید علی بهبهانی و آیت الله نبوی که تابستان ها به بروجرد می آمدند نموده است. در بین اساتیدی که نام مبارکشان را ذکر کردیم، مرحوم آیت الله حاج شیخ علی محمد بروجردی (رحمه الله)، جایگاه ویژه ای در تربیت ایشان داشتند. در وصف آیت الله العظمی نجفی بروجردی همین بس که از خواص سید قاضی بوده و مرحوم آیت الله العظمی بهجت ایشان را در زمره اساتید خود یاد می نمایند .

مرحوم آیت الله صاحب الزمانی همیشه برای امر تحصیل اهمیت خاصی قائل بود و ضمن تدریس دروس حوزوی ، به اقامه جماعت در مسجد سجاد  بروجرد می پرداخت.

آن عالم بزرگوار نسبت به تربیت طلاب اهتمام ویژه ای داشت و درس اخلاق او در حوزه بروجرد از جایگاه ویژه ای برخوردار بود.

وی  فردی متین، متواضع  بود و حرمت والائی برای لباس روحانیت قائل بود به گونه ای که علیرغم مقام علمی ممتاز وجایگاه اخلاقی خاصی که میان حوزویان داشت، هیچگاه به خود اجازه استفاده رسمی از آن لباس مقدس را نداد.

از خصوصیات بارز و زبانزد ایشان احاطه ویژه ایشان به فقه و همچنین شخصیت و روحیه اخلاقی ایشان بود.

در فقه از ایشان کتابی با عنوان مسائل العددیه بر جای مانده که علیرغم حجم اندک آن ، بسیار غنی و در حکم یک معجم برای مسائل فقهی می باشد. اربابان فن با نگاه به این کتاب متوجه تسلط مثال زدنی ایشان به فقه و ابواب و مسائل آن خواهند شد

در زمینه اخلاق نیز ، ایشان آن چنان فضایی را برای خود فراهم کرده بود و با زبانی چنان ساده و همه فهم، سنگین ترین مباحث اخلاقی را مطرح می نمود که به جرات می توان ادعا کرد : ایشان نظیر نداشت!

یکی از توفیقات ایشان، مدال پر افتخار « پدر شهید » بود

آری ؛ یکی از فرزندان و یکی از نوه های دختری ایشان در دفاع مقدس به فیض شهادت نائل شده که این خود برگی زرین در صفحات زندگی این عالم ربانی بود.

وفات ایشان

حضرت آیت الله صاحب الزمانی  پس از عمری تلاش و مجاهدت در راه اعتلای توحید و مجاهدت در راه رسیدن به قرب الهی و تربیت نفوس مستعد در حالی که کوچک ترین وابستگی به دنیا نداشتند در شانزدهم بهمن ماه سال 1382به رضوان الهی پیوسته و پیکر مطهرش در شام عید غدیر بر روی دوش هزاران نفر از مردم داغدار که یادآور عاشورایی دیگر بود به سمت بهشت شهدا تشییع و با حضور مشتاقان و سینه سوختگان اهل بیت عصمت و طهارت در جوار استاد گرانقدرش مرحوم آیت الله حاج شیخ علی محمد بروجردی (رحمه الله) به خاک سپرده شد.

 منبع:http://sahabzamani.blogfa.com